เป็นวัดที่เก่าแก่ เป็นร่องรอยของศิลปะล้านช้าง ภายในวัดมีสิม(พระอุโบสถ) ก่ออิฐถือปูนหลังคาเครื่องไม้มุงกระเบื้อง หน้าบันและบัวหัวเสาตกแต่งด้วยงานปูนปั้นระบายสี สร้างขึ้นในระหว่าง พ.ศ. 2460 – 2464 มีร่องรอยฮูปแต้ม(จิตรกรรมฝาผนัง) ทั้งภายนอกและภายใน โดยภาพในอุโบสถมีฮูปแต้มเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับพุทธประวัติ ทศชาติ และรามเกียรติ์ ที่เขียนโดยหลวงชาญอักษร อาจารย์คูณ และอาจารย์ลี ( ไพโรจน์ สโมสร, จิตรกรรมฝาผนังอีสาน, 2532 : 120) ใช้เทคนิคสีฝุ่น โดยรวมคล้ายกับเป็นงานวาดเส้น ซึ่งมีความประณีตละเอียดอ่อน เพราะเส้นมีขนาดเล็กมาก และเป็นการใช้สีที่มีอยู่อย่างจำกัด ได้แก่ สีคราม สีแดง สีเขียว สีดำ หากสังเกตเรื่องราวจากภาพวาดจะพบว่าช่างเขียนได้สอดแทรกการรับเอาวัฒนธรรมจากตะวันตกมาใช้ในสมัยรัชกาลที่ 5 ผ่านภาพเขียนเครื่องแต่งกายของทหารและยังแสดงให้เห็นถึงอารมณ์ร่วมของคนในชุมชนสมัยนั้นที่มีต่อผู้ล่าอาณานิคมชาวฝรั่งเศส รวมถึงวิถีชีวิตของคนในยุคสมัยนั้น ที่ควรค่าแก่การรักษาเพื่อการศึกษารากเหง้าความเป็นมาของวัฒนธรรม ส่วนภายนอกอาคารมีประติมากรรมนูนต่ำบอกเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับพุทธประวัติ