ตั้งอยู่ตำบลน้ำคำ สร้างขึ้นในสมัยกรุงศรีอยุธยาตอนปลาย ได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมาเมื่อวันที่ 13 เมษายน พ.ศ. 2469 เขตวิสุงคามสีมา กว้าง 40 เมตร ยาว 80 เมตร วิหารและอุโบสถได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นโบราณสถานแห่งชาติ อาคารที่สำคัญ โดยกรมศิลากรได้เข้าบูรณะซ่อมแซมสิมและวิหารของวัดสระเกตุเมื่อปี พ.ศ. 2543 ได้แก่ วิหาร (อาฮาม)และอุโบสถ (สิม)รูปแบบสถาปัตยกรรมแบบพื้นถิ่นอีสานที่สร้างขึ้นภายใต้อิทธิพลของศิลปะลาวและศิลปะรัตนโกสินทร์ตอนต้น นับเป็นสถาปัตยกรรมท้องถิ่นที่สะท้อนให้เห็นถึงพลังศรัทธาอันมากล้นของชาวบ้านที่มีต่อพระพุทธศาสนาวิหาร (อาฮาม) แต่เดิมเป็นอุโบสถ ต่อมาได้ถอนพัทธสีมาออกแล้วใช้เป็นวิหารโดยชาวบ้านได้สร้างอุโบสถหลังใหม่ขึ้นแทนตั้งอยู่คู่กันทางทิศเหนือ ขนาดของวิหารกว้าง 8.5 เมตร ยาว 9 เมตร หันหน้าทางทิศตะวันออก เป็นวิหารทึบ ฐานปัทม์ยกสูงแบบที่เรียกว่าฐานแอวขันมีบันไดทางขึ้นทางด้านหน้า (ทิศตะวันออก) และบันไดสำหรับพระสงฆ์ทางด้านข้าง (ทิศใต้)ใกล้กับฐานชุกชีมีหน้าต่างบานเล็ก ๆ ที่ผนังด้านข้าง ด้านละ 1 บาน หลังคามุงด้วยไม้แป้นเกล็ดปัจจุบันพังชำรุด ทางวัดจึงใช้สังกะสีมุงแทน หน้ามุขตกแต่งด้วยลายฮังผึ้ง (รวงผึ้ง)และไม้จำหลักลวดลายพรรณพฤกษา ภาพกลางเป็นภาพมาร (ราหู) อมจันทร์อุโบสถ (สิม)ตั้งอยู่คู่กับวิหารสร้างขึ้นในภายหลังระหว่างปลายรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 4)หรือต้นรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว (รัชกาลที่ 5) ขนาดกว้าง 8 เมตร ยาว 10 เมตร เป็นสิมโปร่ง ฐานปัทม์ยกสูงแบบแอวขัน ด้านหน้าโล่ง ผนังด้านข้างและด้านหลังก่อด้วยอิฐ มีช่องหน้าต่างเล็กๆ ที่ผนังด้านข้างด้านละ 2 บาน หลังคาเดิมมุงด้วยไม้แป้นเกล็ด ปัจจุบันมีสภาพชำรุดเช่นเดียวกับวิหาร ทางวัดจึงใช้สังกะสีมุงคลุมอาคารเอาไว้ หน้ามุขสลักลวดลายเถาไม้ ลายพรรณพฤกษา และราหูอมจันทร์ ส่วนหน้าบันทำเป็นลายตาเวนหรือตะวัน สิมสร้างขึ้นภายหลังระหว่างปลายรัชกาลที่ 4 หรือต้นรัชกาลที่ 5